Verrassingen

Het was de buschauffeur die mij versteld deed staan. Hij acteerde in dit avontuur dan wel niet alleen, maar hij verdiende nu even die warme douche.

Ik heb in mijn nieuwe leven heel vaak ondersteuning mogen ontvangen, soms letterlijk. Maar mijn ervaring met de mensheid kent ook menig teleurstellingen. Deze avond, die in meerdere opzichten negatief verliep - van een fikse domper tot mij zwaar ongelukkig voelen - eindigde in een optelsom van fijne menselijkheid.

Onlangs kwamen de ambassadeurs van Toegankelijk Zwolle bij elkaar om naar het programma Kassa te kijken. Zwolle zou daarin, na een peiling en verder onderzoek, worden uitgeroepen tot meest toegankelijke gemeente van Nederland. Met Goes, Katwijk, Ermelo en Hardenberg als concurrenten kon dat ook niet anders, toch? Ik bleek er dus naast te zitten, maar ik was er van overtuigd. Gebaseerd op vertrouwen, chauvinisme en wat achterdocht. Waarom? Daarom! Trouwens, al mopper ik vaak op de hobbelige binnenstad, die er nu eenmaal is, er wordt desondanks weldegelijk gelet op en gewerkt aan toegankelijkheid.

Om ons enthousiasme te benadrukken hadden we zelfs mooie, best wel stoere T-shirts laten maken. Helaas mochten deze dus niet baten. Alle ellende begon toen ik na afloop mijn trui en jas weer aan moest doen om de -10 C  te bestrijden en de bus naar huis te pakken. Het waren goede bedoelingen, maar met een tekort aan stemcapaciteit lukte het mij niet om aan de welwillenden goed uit te leggen hoe te handelen. Zat de kleding niet goed of zat ik gewoon niet goed in mijn stoel? Allebei! Hoe dan ook, ik voelde mij flink ongelukkig. Wat ik ook probeerde, ik kwam slechts met de grootste moeite een ietsje met mijn kin bij de joystick.

Misschien behoorlijk eigenwijs, maar ik prefereerde het halen van de bus toch boven het nog een half uur wachten op de volgende. Anne, de motor van Stichting toegankelijk Zwolle, liep voor de zekerheid mee. Buiten schoten zowel Geert als de rolstoel in de stressmodus, want daar kwam de bus en de halte was nog niet bereikt. Maar ik had Anne!

Waar ik had verwacht dat de chauffeur zou doorrijden, liet hij de bus wachten en stapte zelfs uit. Ook toen ik hem, opgelaten en gestrest als ik was, wederom voorstelde dat hij maar door moest rijden sloeg hij dat aanbod af. In gedachten zag ik andere buspassagiers zich beklagen. Hij nam de tijd om mij te helpen tot ik was genesteld. ″Zal ik Fokus voor je bellen?″, vroeg Anne vlak voordat de deuren dicht gingen. Dat dit niet nodig was hoorde zij niet meer, dacht ik.

Vijf haltes verderop diende zich een nieuwe avontuur aan. Ik moest er weer uit. Iemand die ook uitstapte bood aan om met mij mee te lopen naar huis. ″Eh… ja, graag!″ Halverwege kwam er een bekend gezicht aangelopen. De adl’er van Fokus was gebeld door een vrouw; dat ik waarschijnlijk wel eens hulp zou kunnen gebruiken. Wat was ik dankbaar!

Eenmaal thuis heb ik de schrik en het balen snel kunnen loslaten. Dat moet ook wel, want zonder dat zou ik mijzelf beter kunnen opsluiten in huis.

Een leven zonder verrassingen is waarschijnlijk niet meer mogelijk.