Alleen

ʺEn als het even tegenzit

Denk dan aan wat je hebt geleerd door de jaren heen

Doe het èn voor het geld èn voor de show

Maar doe alles wat je doet met hart en zielʺ

Sander de Heer opent iedere ochtend mijn dag met zijn programma De Heer Ontwaakt. Leuke muziek afgewisseld met nieuws. Dan hoor ik Met hart en ziel van Tröckener Kecks. Wat een mooie uitdrukking is dat eigenlijk: Doe alles wat je doet met hart en ziel. Ik probeer dit mijn drijfveer te laten zijn. Dat Tröckener Kecks dit zingen geeft er nog een extra dimensie aan. Ik was fan van hen en ik kan nog steeds veel van hun liedjes meezingen als ik ze hoor.

Vlak na het wakker worden op Tweede Pinksterdag zegt iets in mij dat ik een afspraak heb. Ga ik bij iemand eten? Komt er visite bij mij? Nee, ik kan niets bedenken en even later zal mijn agenda mij daarin bevestigen. Doet mij dit goed of ben ik teleurgesteld? Ik kan niet ontkennen dat ik mij toch wel even eenzaam voel. Is dat terecht? Op dat moment wel, gevoelens mag je niet ontkennen. Natuurlijk weet ik heus wel dat ik genoeg mensen ken en verder een rijkgevuld leven heb. Ik mag me alleen voelen, niet eenzaam. Maar wat had mij het leuk geleken om vandaag een afspraak te kunnen hebben met, of wakker te worden naast, een vriendinnetje.

Vandaag is dus een dag dat ik kan gaan doen wat ik wil en ik ga mijn tijd gebruiken om ‘mijn gedachten op papier te zetten’. Zoals ondertussen duidelijk moge zijn, ik heb mijn heil gevonden in het schrijven. Toch blijkt maar weer dat ik geen geboren auteur ben. Hoewel dit blog nummer 50 is die uit mijn hoofd rolt, voelde ik de laatste weken dat een plafond is bereikt. Ik heb mijzelf vaak genoeg afgevraagd wat daar een reden van zou kunnen zijn. Schrijf ik dan té veel? Ben ik té enthousiast? In ieder geval wil ik, na 50 blogs, er even een streep onder zetten. Dacht ik!

Een paar dagen na dit wijselijk besluit kreeg ik een telefoontje. Of ik een column wilde gaan schrijven voor InFokus, een blad voor alle cliënten van Fokus. Ik? Hoe komen ze eigenlijk bij mij terecht? Trouwens, het klinkt waarschijnlijk heel tegenstrijdig met bovenstaande, maar ik was werkelijk zeer blij met deze vraag. Ja, vereerd! Het was alsof het zo had moeten zijn. Misschien moet ik eerst even wat opdrachten krijgen, om pas daarna weer zelfstandig verder te gaan.

Weer twee dagen later heb ik een overleg met City Unlimited. Deze werkgroep is vanuit de website www.uitinzwolle.nl opgericht om de toegankelijkheid en doorgankelijkheid van alle winkels en horeca in Zwolle te beoordelen voor mensen die in een rolstoel zitten. De resultaten worden uiteraard ook op deze site vermeld. Prompt krijg ik ook uit deze hoek het verzoek om af en toe een blog te schrijven. Wat fijn dat dit opeens op mijn pad komt. Vol enthousiasme ben ik ondertussen aan de slag gegaan met mijn eerste column. Niet voor het geld en niet voor de show, maar met hart en ziel.

Die Tweede Pinksterdag voelde ik mij voor even eenzaam…euh…alleen, maar al spoedig was dit weer verdwenen. Ach, het kan zo makkelijk zijn. Gewoon een kwestie van relativeren. Vaak genoeg wordt in bekende liedjes bevestigd dat alleen zijn niet leuk is, zoals in Ik kan het niet alleen van De Dijk.

ʺEn ik kan het niet, ik kan het niet, ik kan het niet alleen
Ik heb het geprobeerd, gedaan wat ik kan
Maar alles gaat verkeerd, ik ben ook maar een manʺ

Maar Het Klein Orkest relativeert dit weer in Laat mij maar alleen.

ʺLaat mij maar alleen, ook al valt 't soms niet mee
De eenzaamheid is soms erger met z'n tweeʺ

Flexibel

ʺIllegaliteit wordt strafbaarʺ Koppen van deze strekking sierden onlangs verschillende kranten. Ben je illegaal in Nederland, dan krijg je het stempel crimineel. Bij de onderhandelingen over het huidige regeerakkoord verdeelden de PvdA en de VVD vorig jaar de buit. Het Kinderpardon kwam er doorheen, maar dan moest het strafbaar stellen van illegaliteit ook gerealiseerd worden. Dit laatste komt op het volgende neer:

ʺOp grond van de Vreemdelingenwet kan een vreemdeling die geen rechtmatig verblijf heeft in Nederland worden verzocht om Nederland vrijwillig te verlaten. Doet deze dat niet dan kan een 'inreisverbod' worden opgelegd. De vreemdeling die zich niet aan dit inreisverbod houdt en in Nederland wordt aangetroffen is illegaal en daarmee strafbaar.ʺ

Het is natuurlijk makkelijk praten vanachter mijn laptop en ik besef terdege hoe ingewikkeld de materie rond vluchtelingen is. Maar hoe is het mogelijk dat deze mensen tot crimineel verklaard worden? Er zullen helaas vast ook wel schofterige, criminele profiteurs tussenlopen, maar het gros van deze groep is volgens mij zeer kwetsbaar. Veel vluchtelingen kunnen, ook al zouden ze het willen, niet terug naar hun eigen land. Ze zijn daar niet gewenst, maar hier ook ongewenst. En dan is men strafbaar, omdat er op Nederlands grondgebied verbleven wordt. Ik las dat vluchtelingenw daarvoor onvoorwaardelijke gevangenisstraffen tot zes maanden kunnen krijgen. Belachelijk!

Een andere groep die het liefst door veel andere mensen wordt verbannen uit Nederland zijn de scootmobielers. Uiteraard is dit gechargeerd, maar de opkomst van de scootmobiel kent duidelijk twee gezichten. Daar waar de belangstelling en de behoefte groter wordt in vergrijzend Nederland, is er ook een toenemende antipathie. Een bewijs daarvan prijkte onlangs op de voorkant van de landelijke ochtendbladen: ʺDe scootmobiel niet welkom in het Rijksmuseumʺ.  

De verbouwing heeft een kleine € 400.000.000,- gekost en dat laat men dan natuurlijk niet ruïneren door deze ʼscootende plaag’. Zeer regelmatig worden al deuren, muren en winkelrekken beschadigd, de Nachtwacht mag dit niet overkomen. Op de website benadrukt het Rijksmuseum dat mindervaliden altijd welkom zijn. Eventuele begeleiders mogen gratis naar binnen en er worden rolstoelen ter beschikking gesteld. Duidelijk is dat men niet heeft kunnen bedenken dat mensen in een scootmobiel hun zelfstandigheid prefereren boven het afhankelijk zijn van iemand anders.

Uit ervaring weet ik dat de scootmobiel niet alleen veel vrijheid geeft, maar dat de bestuurder er ook goed mee om moet kunnen gaan. Het is en blijft een op een elektromotor rijdend voertuig en de kans blijft aanwezig dat deze ongewenst naar voren schiet. Ergens kan ik mij voorstellen dat het Rijksmuseum eerder aan zijn kunstwerken denkt dan aan enkele individuen. Sommige scootmobielers zijn inderdaad een gevaar op de weg. Is dat een reden om ze uit zo’n groot gebouw te weren? Uit kleinere ruimtes en winkels kan ik nog begrijpen. Ik las de vergelijking dat er ook zeer slechte automobilisten zijn, maar een aantal wegen afsluiten voor hen is toch ook geen optie? Zorg gewoon dat een scootmobieler een rijtraining krijgt en dan pas de weg op mag.

De kritiek op het niet mogen betreden van het Rijksmuseum met een scootmobiel, roept ook weer de nodige tegenreacties op. Ik las een lijst aan reacties die iemand had verzameld van verschillende forums. Enkele voorbeelden: je gelooft je ogen en oren niet!

“Hoeveel van die scootmobielen worden er inmiddels jaarlijks weggegeven? Laat die profiteurs maar familie meenemen om een leenrolstoel te duwen.”
“Ik snap sowieso niet waarom mindervaliden alles moeten kunnen.ʺ
“Vroeger werd men in een hutje gegooid en kreeg dan één keer per week een bekertje pap; nu betalen we dikke racemobieltjes en een uitkering en nog hebben ze een grote mond.”

Stel dat een scootmobiel de Nachtwacht beschadigt en stel dat een illegaal zomaar zes maanden de gevangenis in moet, waar zou meer aandacht voor zijn?

Zien

Zondag 12 mei is de verjaardag van mijn vader en dit jaar tevens Moederdag! En ook nog eens de laatste wedstrijd van het seizoen voor PEC Zwolle. ADO Den Haag kwam op bezoek en hoewel er voor ‘ons’ niets meer op het spel stond wilde ik daar wel graag bij zijn. Art Langeler en Jaap Stam, de trainers, namen samen met enkele spelers afscheid. Dit werd opgesierd met een 4-2 overwinning.

Om meerdere praktische redenen worden alle familieaangelegenheden binnen Zwolle in mijn huis georganiseerd. Zo ook deze ochtend. Mijn vader heeft er 78 jaar opzitten. Wat geef je aan iemand die begint aan zijn 79e jaar? Bij navraag wist mijn vader het niet. ʺIk heb alles al, ik heb niets nodigʺ, zegt hij dan. Maar hij fantaseert openlijk over een iPad.

Een aantal mensen om hem heen hebben er eentje en hij loopt zich daaraan te verlekkeren. Door deze mensen wordt het hem zelfs geadviseerd om er ook een aan te schaffen. Al is het alleen maar om hem uit zijn studeerkamer te houden, zodat hij vaker beneden is. Dat voordeel ziet hij zelf ook wel. Maar hij ziet ook het nadeel en dat is dat er volgens hem weer een nieuwe vorm van computeren eigen moet worden gemaakt. Hij heeft ook nog eens de pech dat hij zijn enige zoon hierbij niet kan inschakelen. De digitale evolutie gaat grotendeels aan mij voorbij. De laptop heb ik nog geïntegreerd in mijn leven. Maar bij latere ontwikkelingen heb ik slechts kunnen toekijken. Dat is verdere interesse ook niet ten goede gekomen!

Het huidige theaterseizoen is voor mij vrijwel afgelopen. Mijn laatste kaartje van de oorspronkelijke stapel ga ik bij de ingang van theater de Spiegel inleveren als ik naar Marc-Marie Huybrechts ga. De cirkel is rond! Deze zaterdag 18 mei sta ik namelijk ook in de rij vanwege de kaartverkoop voor het nieuwe seizoen. De nieuwe programmagids heeft de ‘originele’ slogan Wat ga jij ZIEN dit seizoen? en staat weer vol moois. Die heb ik gereduceerd tot een rijtje voorstellingen die ik graag wil gaan bekijken.
Dat dit een luxe is besef ik terdege, maar ik gun het mezelf en geniet ervan. Het geld groeit mij niet op de rug. Maar ieder nadeel heeft een voordeel, zelfs ook in dit geval. Ik betaal maar de helft van het geld, omdat ik in een rolstoel zit. Of is het zo dat ik het volle pond betaal maar dat ik mijn tweede kaartje met 50% korting mag kopen? Hoe dan ook, het is om mij tegemoet te komen, zodat ik ook begeleiding mee kan nemen.

ʼHoren, zien en zwijgenʼ - oorsprong

Over waar en hoe dit Nederlands gezegde is ontstaan zijn de meningen verdeeld. Maar waarschijnlijk ligt de oorsprong bij de Vrijmetselarij. Zij kennen sinds de 17e eeuw de uitdrukking 'Audi, vide, tace, si tu vis vivere pace' (Hoor, zie en zwijg, als je in vrede wil leven). De Vrijmetselarij komt uit Engeland en waaide vanaf 1720 over naar Nederland. De uitdrukking komt oorspronkelijk uit de leer van de wijsgeer Confucius (551 - 479 v. Chr., China). Hij zegt tegen zijn leerlingen: ‘Kijk niet naar, luister niet naar, spreek niet uit en richt je niet op wat in strijd is met welvoegelijkheid’.

Op zondag 5 mei wilde ik met mijn dochters naar de gezelligheid in de stad. Bij de bushalte voor mijn huis voelde ik een onheil borrelen. Wat zou de verwachte drukte in de bus voor mij en mijn rolstoel betekenen? Als ik de bus zie naderen lijkt het aantal reizigers mee te vallen en word ik voor even gerust gesteld. Ik schatte in dat ik daartussen wel kon gaan staan. Maar dat dit valse hoop is blijkt wanneer de deuren open gaan. Ik tel 1, 2, 3, 4, 5 wandelwagens. Tja, en nu? De mensen in de bus kijken mij wat glazig aan. Of ze kijken mij, verlegen met deze situatie denk ik, niet aan. Even later rijdt de bus verder, zonder ons.

Alledrie balen wij! Susanna en Rosa zijn boos! Ik denk maar aan Horen, zien en zwijgen. Wat moet ik hiervan vinden? In feite nemen al deze kinderwagens een plaats bestemd voor een rolstoel in beslag. Maar mag ik op een dag als vandaag de bus voor mezelf claimen?

Op de vraag wat hij wilde hebben met zijn verjaardag antwoordde mijn vader vroeger standaard met: ʺliefde!ʺ Ik heb wel eens een oud, kapot singletje met een nephoesje voor hem gemaakt. Deze was zogenaamd van André Hazes met zijn hit Liefde.

…

Liefde, wat is dan liefde

Vergeven hoort toch bij de liefde

Smekend, hier op mijn knieën

Vragend, laat mij niet alleen

...

Vieren

ʺWie wil er nou onsterfelijk zijn? Alleen door de dood is de tijd iets levends.ʺ

Tjonge, wat een intellectuele diepgang heeft die Geert, zal men waarschijnlijk verbaasd denken! Juich niet te vroeg, het is slechts een citaat uit de film Night Train to Lisbon. Daarover later meer. In mijn badkamer hangen twee grote opblaasbare cijfers, een paarse 4 en rode 2. Dat deze daar hangen is de nasleep van een feestje, drie jaar geleden. Toen ik 40 werd heb ik mijn verjaardag groots gevierd. Veel gasten, lekker eten en een goede sfeer! Het getal 40, vol lucht geblazen, hing ik na afloop ter herinnering in mijn badkamer. Een jaartje later werd bijna automatisch dit getal omgewisseld voor een 4 en een 1. Binnenkort, vanaf 25 mei, is de huidige 42 ook niet meer ‘up to date’. Ga ik naar Xenos voor een opblaasbare 3?

Onlangs was de troonswisseling en ook ik heb het een zeer mooie, indrukwekkende dag gevonden. De rituelen, de kleding, het publiek, uiteraard Máxima en vooral Beatrix. Een bindende factor voor Nederland. Ik wist niet dat ik koningsgezind was, maar sinds kort weet ik dit zeker! Misschien ben ik gehersenspoeld door de overdaad aan media-aandacht. Het is mogelijk dat ik dankzij de vele koningshuisdeskundigen die aan het woord waren geen revolutionair weerwoord kan bedenken. Ik ben gaan inzien wat de koningin betekend heeft. Niet voor mij persoonlijk, wel voor mijn Nederland. Een symbolische, maar waardevolle functie. Vijftien jaar geleden zou ik mij hiervoor schamen, of mij dit geeneens realiseren. Nu sta ik vierkant achter het koningshuis.

Een dag na Alex’ feest op de Dam beleefde ik weer een klein feestje. Mijn vader nodigde mij uit om mee te gaan naar het filmhuis. Dit is geen garantie voor een mooie film, maar zijn voorstel om Night Train to Lisbon te gaan zien leek mij een goede keuze. Ik moest mij van mijzelf wel voorbereiden op deze film om te weten welke richting de avond op zou gaan.

ʺSfeervol drama rond een web vol politieke en emotionele verwikkelingen. Een docent klassieke talen, laat zijn geordende leven plotsklaps achter zich. Aanleiding is een boek dat hij bij toeval in handen kreeg. Het is van een Portugese arts, die zo indringend schrijft over de diepste ervaringen in zijn leven, dat de docent er niet van loskomt. In Lissabon volgt er een zoektocht naar sporen van de arts en er ontvouwt zich een tragische liefdesgeschiedenis, vol intriges en overdenkingen naar de ware zin van het leven.ʺ

 ʺJe kunt je leven in een ogenblik veranderen, door te gaan leven!ʺ

Wat kan een film toch innemend zijn. Ik denk er nog vaak aan terug. Een Indrukwekkend verhaal en mooie citaten. Ook is er een interessante achtergrond. Van het totalitaire regime van Salazer in Portugal, dat eindigde met de Anjerrevolutie in 1974, wist ik niets. Aanvankelijk was er het boek, maar dat ik het boek niet ken is misschien een voordeel. Over het algemeen wordt bij een verfilming het boek mooier gevonden dan de film. De recensies die ik pas achteraf lees, onderstrepen dit. Sterker nog, de film krijgt er flink van langs, als zijnde traag en slaapverwekkend. Ik ben duidelijk geen filmcriticus.

ʺDe vraag is of je het leven leeft door de vrijwillige keuzes die je maakt of dat je bent overgeleverd aan het lot?ʺ 

De maand mei was al bijzonder begonnen. Maar het houdt niet op, er is genoeg om bij stil te staan, om te vieren. Dodenherdenking en Bevrijdingsdag zijn al achter de rug, mijn verjaardag volgt spoedig, aanstaande vakanties, het leven, alles. Wat valt er eigenlijk veel te vieren! Leef en haal er uit wat er inzit. In de film vroeg de Portugese arts zichzelf het volgende af: ʺAls het zo is dat wij slechts een klein deel kunnen leven van wat er in ons zit, wat gebeurt er dan met de rest?ʺ

Als ik na de film thuiskom zie ik dat mijn spijkerbroek nog opgerold is bij mijn linker onderbeen. Een charmant tafereel met een witte urinezak is zichtbaar. Mijn vader is na het helpen van mij de 'finishing touch' vergeten. Ik schaam mij en moet lachen tegelijk. Zou iemand het hebben gezien?

Draak

Wanneer ’s ochtends de voordeur zich sluit achter de vertrekkende adl-assistent, keert de stilte in huis terug. Voor even dan, want al snel begin ik weer te praten, echter niet tegen mezelf, noch ‘een eind in de ruimte lullend’. Meestal ben ik in de morgen na het openen van mijn ogen al vrij helder. Met de medewerker van Fokus wordt er gepraat over het weer, het nieuws van de dag of de ouwe-lullen-muziek van radio 2, welke ik ’s ochtends aan heb staan. Of over welk interessanter onderwerp dan ook, wat er maar ter sprake komt.

ʺWordt wakker, open mailʺ Over het algemeen zijn dit de eerste vier worden die ik zeg Ik heb een spraakherkenningsprogramma op mijn laptop geïnstalleerd, Dragon genaamd. Door een microfoon geef ik opdrachten en zeg de woorden voor berichten en teksten. Het programma is afgestemd op mijn stem, zodat hij niet reageert op andere personen. Althans, dat zou de bedoeling moeten zijn. Uit ervaring weet ik ondertussen wel beter!

De laptop openen is te hoog gegrepen voor mij. Hij staat inderdaad meestal dan ook open. Het aanzetten van de laptop en microfoon moet met de hand gebeuren. Soms lukt mij dit, vaak ook niet. Daarna doet mijn mond de rest, want met de opdrachten

Wordt wakker en Ga slapen zet ik de microfoon open en dicht. Stel dat ik commandeer: ʺWordt wakkerʺ, maar er gebeurd niets. Het programma herkent kennelijk mijn spraak niet. Een enkele keer kan dit gebeuren en dat hoeft nog geen paniek te veroorzaken. Maar soms komt het voor dat na een tweede poging dit probleem niet verdwijnt. Dat betekent foute boel! Dragon begrijpt mij niet meer.

Wat in de software gebeurt of juist niet, ik weet het niet. Maar dat er in mijn hoofd een kleine kortsluiting ontstaat, mag duidelijk zijn. Ik ben dan in feite compleet uitgeschakeld. Met de kinbesturing van mijn rolstoel kan ik ook de cursor op het beeldscherm van mijn laptop bedienen. Als Dragon medewerking weigert kan het op internet surfen en email openen gelukkig gewoon doorgaan. Maar bij alles waar letters, woorden of cijfers moeten worden ingevuld heb ik toch echt Dragon nodig. Ik kan bijvoorbeeld geen bankzaken doen, geen wachtwoorden invullen, geen berichten versturen en ook geen zoektermen op Google invullen. Oké, het is geen wereldramp, maar wel héél vervelend!

Bij Dragon komt de associatie dragonder naar boven. Ik heb een paar dragonders in mijn appartementencomplex wonen. Onlangs kwam Susanna thuis, nogal ontdaan. Ze had haar fiets mee naar boven genomen, omdat zij en Rosa zouden blijven slapen. Ik wil niet dat hun fietsen ’s nachts buiten blijven staan. Als alternatief is er mijn berging beneden, maar daar is het geen pretje. Er zijn dus enkele dames die wat te zeuren willen hebben en daarom mijn dochters erop aanspreken dat het naar boven meenemen van fietsen niet mag! Echter, al zou ik 37 fietsen in mijn appartement stallen, dat gaat niemand wat aan. Als ik maar geen overlast bezorg, toch? Behalve dat dit geneuzel is, omdat deze regel niet bestaat, hebben deze dragonders kennelijk niet het lef om zelf naar mij toe te komen!

ʼdragonderʼ - cavalerist

Oorspronkelijk waren het voetsoldaten (infanteristen) uit het Franse leger, die zich te paard verplaatsten en daarna te voet vochten. Geleidelijk aan gingen zij zich tot cavalerie-eenheden ontwikkelen en te paard vechten. Deze dragonders beleefden hun hoogtepunt in Frankrijk in de tweede helft van de zeventiende eeuw. De naam zou zijn ontleend aan de in hun vaandel gevoerde draak en de typische drakenvorm die hun bewapening, Franse musketten, gehad zou hebben. Ook in Nederland waren dragonders actief, maar pas tussen 1815 tot 1841 kende het Nederlandse leger ook een officieel regiment dragonders.

ʼdragonderʼ – forse vrouw; manwijf

Door een bepaald incident werd het woord ook gebruikt als scheldnaam tegen vrouwen. In het Rotterdam van vòòr 1710 werd bij een vechtpartij tussen dragonders onderling ontdekt dat een van de slachtoffers een als dragonder verklede vrouw was. Zij kreeg de naam ‘Aal de dragonder’. Haar lichaam werd niet begraven, maar gebruikt voor anatomisch onderzoek. Later werd zij opgezet, met een zwaard in de hand en op een paardenkarkas zittend, en tentoongesteld.

Om het pedagogisch verantwoord te houden tegenover mijn dochters, maar toch mijn frustratie te kunnen uiten, gebruik ik maar het woord dragonders in plaats van …

Okko

Al eerder schreef ik eens over beroering binnen de wereld van Fokus. Het gaat om een nog onbekend antwoord op de vraag hoe de zorgverlening binnen Fokus er over een jaar uit zal zien. Meer dan 1300 ‘Fokustelgen’ worden onrustig gemaakt. Allemaal zien we natuurlijk het liefst dat de huidige vorm kan blijven voortbestaan.

Sinds de financiering vanaf 1 januari 2012 via de AWBZ verloopt, is er onduidelijkheid. Het magnifieke van Fokus is niet meer zo vanzelfsprekend. Persoonlijke verzorging, wordt waarschijnlijk in de komende jaren gefaseerd uit de AWBZ overgeheveld naar gemeentelijk niveau. Blijft de huidige 24 uurszorg-op-afroep dan ook nog mogelijk? Moet ik om half elf ’s avonds in bed liggen? Waar gaat het heen?

Onlangs was er een informatiebijeenkomst om meer duidelijkheid te geven in deze ingewikkelde materie. Er zou inzicht worden gegeven in de huidige stand van zaken, maar een definitief oordeel van de staatssecretaris moet nog komen. De bestuursvoorzitter van Fokus, Okko Jongsma himself, zou alles helder kunnen maken, hoopte ik. Wellicht kon hij al wat onrust wegnemen. Of misschien is het allemaal niet zo ingewikkeld als het lijkt? Hoewel ik echt niet onbenullig ben, de aanstaande veranderingen en de brei van regels komen als zeer warrig op mij over.

Op een vorige bijeenkomst van Fokus, twee jaar geleden, voerde Okko Jongsmsa eveneens het woord. Toen was ik ook al onder de indruk van zijn naam. Wie durft zijn kind ‘Okko’ te noemen? Hierdoor getriggerd ben ik online namenlijsten gaan bekijken. Benieuwd of aanstaande ouders tegenwoordig ook nog de naam Okko als keuzemogelijkheid krijgen. De mens Okko Jongsma heeft het voordeel dat hij niet meer een van de jongsten is. Destijds zullen er wel heel andere normen zijn geweest qua kindernamen.

De woorden ‘Ik haak af’ gebruik ik wanneer mijn hersenen mij in de steek laten. Dus als ik hetgeen waarover anderen praten niet meer begrijp. Niet dat ik het hoofd dan laat hangen. Ik blijf geïnteresseerd, maar kan niet alles meer volgen. Het was een overwinning op mezelf toen ik dit durfde toe te geven. Ik hoef me niet beter voor te doen dan wie ik ben en schaam me er ook niet voor. Het is uiteraard wel vervelend. Een diskwalificatie van mezelf? Ik zie dat anders. Misschien komt het door mijn Multiple Sclerose, misschien ook niet.

De opkomst was niet groot. Van de 22 aanwezigen waren er elf daadwerkelijk Fokusbewoner. Ik durf niet voor allemaal te spreken, maar het was duidelijk dat een aantal van mijn kornuiten zich van tevoren beter in dit onderwerp hadden verdiept.

Een ander agendapunt voor die middag was de kwaliteitstoets die de inspectie voor de gezondheidszorg (IGZ) vorig jaar heeft afgenomen. Het rapport hierover is onlangs verschenen. Hierin wordt vastgesteld dat landelijk gezien Fokus de nodige verbeterpunten heeft. Fokus heeft volgens de IGZ onvoldoende bekwaam personeel. Echter, in beginsel hoeft men niet geschoold te zijn in de zorg. De adl-medewerkers krijgen namelijk een interne opleiding. Er zou volgens het rapport ook veel ziekteverzuim en een groot verloop onder het personeel zijn. Controle op de zorg zou te beperkt zijn, zodat de eigen regie en veiligheid van cliënten onvoldoende zijn gewaarborgd.

Lobbe	Odo	Okke	Orri	Ubbo
Loddi	Oege	Okki	Orso	Uddo
Obbe	Oeke	Okko	Otte	Udo
Obbo	Oene	Olle	Otti	...
Obe	Oka	Onke	Pelle
Oddo	Okka	Onko	Polle

Over andere locaties van Fokuswonen kan ik niet praten, maar in het genoemde rapport kan ik mij totaal niet herkennen. Daarover wil, kan en moet ik direct, zonder voorstudie, duidelijk zijn. De IGZ meldt gelukkig ook dat er grote verschillen zijn tussen Fokusprojecten. Trouwens, van de 98 projecten zijn er maar acht bezocht en er werd met slechts 38 van de 1350 cliënten gesproken. Wanneer durf je conclusies te trekken?

Okko was door ziekte verhinderd! Hoe zijn plaatsvervangster heette, weet ik niet meer.

Bestaat de Bobo eigenlijk nog?